زندگی رنگش چیست؟ کجاست؟ دنیا چیست؟
من فقط می دانم زندگی رنگ خداست و خدا ابی نیست
قرمز نیست مشکی نیست
و خدا رنگ حقیقت هاییست که در این وادی گمگشته به خاک
زیر اوار زمان مدفون است.
من فقط می دانم زندگی
لحظه ای از بودن ماست
غم ما
شادی ما
نیک و بد اندیشی ما
این همانست که نامش زیباست
چه گمان می کردی
بله !
دنیا ؛ عمر ؛ اینده
همگی یک واژه اند و حقیقت ماییم خود ما
اگر زنده به دنیای حقیقت باشیم زندگی هم زیباست
و اگر مرده ناپاکی و حیرت باشیم زندگی هم تلخ است
پس بدانیم که ماییم حقیقت
خود ما !
تا بی کران عشق
من امشب با گلویی بسته از بغض شکیبایی
ز دل فریاد خواهم زد, سکوت خشت خشت پیکردیوار تنهایی
من امشب با پری خونین
ز پشت میله های مانده بر دیوار دانایی, روم تا بی کران عشق رویایی
من امشب آسمان روشن تابیده بر اشکم, چه تابان است
من امشب ماهتاب روشنی بخش شب غمگین و تارم نور باران است
من امشب میزبان عشق پاکم دست زندان است
رهایم کن فلک تا چرخ گردونت به هم دوزم
رهایم کن که بر نا مردمی ها آتش افروزم
رها گردان مرا از دست این د ستان سیمانی
رها گردان مرا تا چند زندانی بگو تا چند زندانی.
نمی خواهم دگر زندانی افکار دون باشم
نمی خواهم کنار ساقه های سبز شقایق های عاشق, شاهد شلاق و خون باشم
نمی خواهم دگر من شاهد آلاله های سرنگون باشم
نمی خواهم زبون باشم
خداوندا اگر می دادیم سکان این وحشت سرای کوچک خاکی
هماندم می زدم بر فرق این وحشت سرا چاکی
که دیوار ستون ظلم این نامردمان در هم فرو ریزد,
نوای عاشق و معشوق بر قفل و قفس با هم در آمیزد
شبانگاهان ز کنج خلوتی ناید دگر آوای غمناکی
نخشکد چشمه ی پاکی
نبینی چشم نمناکی!
داغ دل
نمى خواهم بمانم من در اینجا
در این شهر شلوغ بى کسى ها
شکسته خاطر و جان سوخت زین جا
مرا با خود ببر نورى از اینجا
نه یک روز و نه یک ماه و نه سالى
شدم پابند این شهر ریالى
خیابان ، کوچه ها بى رنگ نیستند
تپش ها ، قلبها همرنگ نیستند
سواران را پیاده نیست یارى
پیاده هم به فکر خودسوارى
به سیم تار خود انگشت آرم
که تا درد دل خود را برآرم
اگر یارى کند این تار و انگشت
درآرم داغ دل را با سرانگشت .