یک روزی مثل یک بارش باران ناخوانده بودی
وقطره باران نگاهت آنروز مرا خیس نمود
یک روزآمدی تا ناجی هر لحظه تنهایی من شوی
وای !! تنهایی من میدانی!!
عشق دنیای قشنگی دارد
زیر باران با عشق چتر معنای حقیری دارد
توی شبها با عشق ماه در دامن توست .. آسمان لایق توست
وای!! تنهایی من!!
با خودم میگفتم : چه حریمی دارد گرمی دستانش
چه بهاری دارد آبی چشمانش
میشود عاشق بود....گل احساسش عجب خوشرنگ است
بی وفایی دروغ در نظرش بی رنگ است
و فقط یک چیز را نمی دانست
او نمیدانست عشق . . .
حکمت و فلسفه نیست
عشق لبخند خداست
عشق از خاک جداست
وای!! تنهای من!!
من گمان میکردم می توان عاشق کرد
می توان عاشق بود...
بی خبر اینکه عشق را
به گدایی نتوان صاحب بود
من دیوانه به تو گفتم که مریضم!
و تو در یک شب تاریک بمن گفتی که دیوانگی مرض نیست!
و من با این تصور دیوانه تر شدم تا دیوانه تر بودن من باعث شادی بیشتر تو شود
و تو اندوهگین در یک روز قشنگ در حالیکه آفتاب بر تمام وجودم حکمفرمایی می کرد بمن
گفتی:"دور شو ای دیوانه".
ومن دانستم که بر نادانی تو در شب تاریک می توانم ایمان بیاورم اما بر عقل تو در روز روشن
نه!
چرا که با نادانی ات مرا دوست داشتی و با عقلت مرا طرد کردی.
و این شد که من دیوانه تر از همیشه به انتظار شبی بودم تا تو را اسیر خویش سازم!
شبها گذشتند و من حیران و سرگردان به امید روزی بودم که تو برگردی ولی انگار عقلت اجازه
نمی داد که در شبی سرشار از عشق
همدم یک دیوانه شوی.
. . . و من تنها ماندم با دیوانگی ام, دل شکسته ام و جامی از می که می خواستم به تو بنوشانم.
.
.
.
.