چه لحظه درد آوری است
وقتی که تنها صدای احساس را
در کویر گوش می کنی!
و ضجه های دلخراش را که به جان تقدیر
چنگ می زنند.
انگار می شود روی تمام احساس ها
با چکمه های غرور لگد زد
و در کوچه ای اقاقی را
با تبر بی رحمی از پا در آورد
حتی به یادگاری که از روزگاری دور
بر شاخه هایش نوشته
بی اعتنا گذشت!
می شود با صورتک به ظاهر انسان حیوان ماند!
حیوان زندگی کرد!
و بی رحما نه تر از قانون جنگل هم
به جان ضعیف ترین غربت افتاد
تا چنگال غرور را به پوسته نازکشان وارد کرد.
انگار می شود به هر لحظه ای تلنگر زد!
اما نتوان ساکت ماند و بی احساس زندگی کرد!
سکوت تو. . . سکوت من . . . سکوت ما. . .
سکوت تو . . . . . . . !
مرا پریشان می کند
مرا در دقایق به مرگ دعوت می کند
هوا را ذره ذره از وجودم می گیرد
حقایق در خیالم رنگ می بازد
عشق تنها می ماند. . . در بی کسی می میرد
در غربت صدایت تکه تکه می شوم
سکوت تو. . . !
سایه ی نگاهم را هزار تکه می کند
سکوت تو. . . !
مرا دربدر می کند
سکوت تو. . . سکوت من . . . سکوت ما. . . .
آغاز قصه جدایی ماست . . .
ولی ما این سکوت رو می شکنیم .
من و تو
باد اهنگ غریبی دارد
غم غربت با اوست
فصل خفتن در راه
عاشقی بی معناست
بر پر شاپرک کوچه ما
قطره اشکی ز غم شمع به جاست
نه چراغی در باد
نه گلی بر ساقه
همه پر پر ز خموشی دل می سوزند
فصل خفتن در راه
عاشقی بی معناست
و شقایق تنهاست
از ته کوچه ی ما بوی گلی می اید
گلی هم رنگ نسیم که به پای غم دل می سوزد و سکوتش فریاد می زند؛
و در آبادی ما
زنبق باغ دل رهگذران پژمرده است
چشمه ی باغ سحر خیز و گل باغ صفا خشکیده است
نه صدایی
نه نوایی
به گمانم به غم تازه دچار آمده ایم
فصل خفتن در راه
عاشقی بی معناست
و شقایق تنهاست