*** زندگی ***
اه ای زندگی منم که هنوز
با همه پوچی از تو لبریزم
نه به فکرم که رشته پاره کنم
نه بر انم که از تو بگریزم
همه ذرات جسم خاکی من
از تو ای شعر گرم در سوزند
اسمان های صاف را مانند
که لبالب ز باده ی روزند
من ترا در تو جست و جو کردم
نه در ان خواب های رویایی
در دو دست تو سخت کاویدم
پر شدم پر شدم ز زیبایی
پر شدم از ترانه های سیاه
پر شدم از ترانه های سپید
از هزاران شراره های نیاز
از هزاران جرقه های امید
حیف از ان روز ها که من با خشم
به تو چون دشمنی نظر کردم
پوچ پنداشتم فریب تورا
زتو ماندم تو را هدر کردم
غافل از ان که تو بجایی و من
همچو ابی روان که در گذرم
گمشده در غبار شوم زوال
ره تاریک مرگ می سپرم
عاشقم عاشق ستاره ی صبح
عاشق ابر های سرگردان
عاشق روز های بارانی
عاشق هر چه نام توست بر ان
می مکم با وجود تشنه ی خویش
خون سوزان لحظه های تو را
انچنان از تو کام می گیرم
تا بخشم اورم خدای تو را
می دونید چرا امروز این شعر رو نوشتم
به خاطر این که الان من مثلا باید حسابی تو هم رفته باشم اخه دیشب یه تصادف وحشتناک با ماشینم کردم .تمام جلوی ماشین نازنینم داغون شد. علاوه بر این به خاطر این موضوع تمام برنامه ریزی هام به هم خورد ولی چون می دونم زندگی ادامه داره و به خاطر من متوقف نمیشه
پس ادامه میدم و بهش می خندم .
نکند لحظه اخر به خود اییم که ای کاش غزل می گفتیم
و به حسرت بنشینیم که ای کاش گل سرخ طلب می کردیم
مردم شهر سیاه
خنده هاشان همه از روی ریاست
و به غیر از دو سه دوست
که هر از چند گاهی
لب جوبی بنشینیم و ز هم یاد کنیم
دلشان سنگ سیاست
ما در این شهر دویدیم و دویدیم چه سود؟
شاعرانی که هم اواز سپیدی بودند
جای دیگر رفتند. . .
هر کجا پرسه زدیم خبر از عشق نبود
و تو ای مرغ مهاجر که از این شهر گذر خواهی کرد
نکند از هوس دانه گندم به زمین بنشینی
گندم شهر سیاه
نسلش از وسوسه شیطان است.