تا بی کران عشق
من امشب با گلویی بسته از بغض شکیبایی
ز دل فریاد خواهم زد, سکوت خشت خشت پیکردیوار تنهایی
من امشب با پری خونین
ز پشت میله های مانده بر دیوار دانایی, روم تا بی کران عشق رویایی
من امشب آسمان روشن تابیده بر اشکم, چه تابان است
من امشب ماهتاب روشنی بخش شب غمگین و تارم نور باران است
من امشب میزبان عشق پاکم دست زندان است
رهایم کن فلک تا چرخ گردونت به هم دوزم
رهایم کن که بر نا مردمی ها آتش افروزم
رها گردان مرا از دست این د ستان سیمانی
رها گردان مرا تا چند زندانی بگو تا چند زندانی.
نمی خواهم دگر زندانی افکار دون باشم
نمی خواهم کنار ساقه های سبز شقایق های عاشق, شاهد شلاق و خون باشم
نمی خواهم دگر من شاهد آلاله های سرنگون باشم
نمی خواهم زبون باشم
خداوندا اگر می دادیم سکان این وحشت سرای کوچک خاکی
هماندم می زدم بر فرق این وحشت سرا چاکی
که دیوار ستون ظلم این نامردمان در هم فرو ریزد,
نوای عاشق و معشوق بر قفل و قفس با هم در آمیزد
شبانگاهان ز کنج خلوتی ناید دگر آوای غمناکی
نخشکد چشمه ی پاکی
نبینی چشم نمناکی!
داغ دل
نمى خواهم بمانم من در اینجا
در این شهر شلوغ بى کسى ها
شکسته خاطر و جان سوخت زین جا
مرا با خود ببر نورى از اینجا
نه یک روز و نه یک ماه و نه سالى
شدم پابند این شهر ریالى
خیابان ، کوچه ها بى رنگ نیستند
تپش ها ، قلبها همرنگ نیستند
سواران را پیاده نیست یارى
پیاده هم به فکر خودسوارى
به سیم تار خود انگشت آرم
که تا درد دل خود را برآرم
اگر یارى کند این تار و انگشت
درآرم داغ دل را با سرانگشت .
یک روزی مثل یک بارش باران ناخوانده بودی
وقطره باران نگاهت آنروز مرا خیس نمود
یک روزآمدی تا ناجی هر لحظه تنهایی من شوی
وای !! تنهایی من میدانی!!
عشق دنیای قشنگی دارد
زیر باران با عشق چتر معنای حقیری دارد
توی شبها با عشق ماه در دامن توست .. آسمان لایق توست
وای!! تنهایی من!!
با خودم میگفتم : چه حریمی دارد گرمی دستانش
چه بهاری دارد آبی چشمانش
میشود عاشق بود....گل احساسش عجب خوشرنگ است
بی وفایی دروغ در نظرش بی رنگ است
و فقط یک چیز را نمی دانست
او نمیدانست عشق . . .
حکمت و فلسفه نیست
عشق لبخند خداست
عشق از خاک جداست
وای!! تنهای من!!
من گمان میکردم می توان عاشق کرد
می توان عاشق بود...
بی خبر اینکه عشق را
به گدایی نتوان صاحب بود