اگه تو شبای سردت ... با خودت تنها می شینی
من برات می خونم از عشق ... تا که فردا رو ببینی
اگه هم صدای اشکی ... واسه آرزوی بر باد
من برات می خونم ای گل ... نوبهارو نبر از یاد
همه دلخوشیم بر اینِ ... که تو یادت موندگارم
گرچه عمریِ تو این دشت ... یه خزون بی بهارم
برو
دگر اینجا
برای تو
خریداری نیست
هیچ بازاری نیست !
این متاعی که تو دل عشق نهادی نامش
برو بفروش به خریدار دگر
این متاع همه نیرنگ وریا را بده بر یار دگر
برو بازار دگر !
روز اول به صد امید به تو پیوستم
چه هوس ها که پدیدار شد و در بستم
برو بیکاره که زین پس دگر اینجا
هوس است
پایبند تو شدن ای دل بیچاره
بس است !!
و باز تنهایی . . .
من تنهایی را
در التهاب لهظه ها از پس دیوار شب
و در آیینه ی باور خود
احساس می کنم.
قسم به زمان ؛ اشک
تنها گواه
این حضور تلخ بود . . . . . . .